Woede en pijn in zijn ogen..hoe kun je er voor je kind zijn na je scheiding?

Het verdriet in zijn ogen, de boze buien…het breekt je hart. Je vraagt je af wat je moet zeggen over de scheiding. En is het verstandig het onderwerp te vermijden, te doen alsof er niets aan de hand is of juist te bespreken?

Als moeder wilde ik niets liever dan de pijn wegnemen van mijn kinderen. Laat mij maar pijn hebben maar niet mijn kinderen. Maar ik wist ook dat ze hier doorheen moesten. Moesten voelen om er sterker uit te komen. Door te doen alsof je helemaal gewend bent aan je leven, je eigen emoties te onderdrukken en niet meer stil te staan bij de scheiding kan je je kind het gevoel geven dat zijn of haar emoties er niet mogen zijn. Daarbij voelt hij dondersgoed dat je je anders voelt dan dat je je voordoet en dat kan erg verwarrend zijn. Je kind beland ongewild in een situatie waar hij geen grip op heeft, snapt niet waarom jullie uit elkaar zijn, hoopt dat papa en mama weer bij elkaar komen, voelt zich compleet onveilig en kan het gevoel hebben te moeten kiezen tussen papa en mama. Er veranderd ineens veel in wat voorheen zo’n vertrouwd leven was.

En dat uit zich in het beste geval in boosheid, dwarsheid, huilbuien….dit zijn manieren om emoties te uiten en zodra een emotie er mag zijn zal deze verzachten of loslaten. Maar je kind kan zich ook terugtrekken, stil worden of poeslief gaan gedragen. Dat zijn signalen om in de gaten te houden. Het kan zijn dat je kind de scheiding als een persoonlijk falen ervaart, niet weet hoe het om moet gaan met de veranderingen en verdriet en zo mogelijk het verdriet ver weg stopt wat op een later moment in zijn leven voor problemen kan zorgen. Bespreek je zorgen dan vooral met een kindercoach.

Niet ieder kind is een prater en daarbij is het voor een kind nog lastig om aan te geven hoe het zich voelt in woorden. Mijn kinderen hebben hun gevoel getekend. Daarbij tekende mijn dochter mij in het ene huis en mijn ex met haar en haar broertje in het andere huis en ze kon mij vertellen dat ze mij miste en het nog lastig vond om ook in een ander huis te wonen. Ze was toen 5 jaar oud. Tekeningen zeggen veel over hun belevingswereld. Nu ben ik daar niet in thuis maar een kindercoach kan je veel meer vertellen daarover.

Maar wat kun je dagelijks doen?

Bied je kind veiligheid door te benoemen welke emoties je bij hem of haar ziet. Nodig je kind uit om de emoties te uiten. Wees met liefde en aandacht bij hem zonder het te veroordelen. Je biedt hem of haar een veilig thuis door te laten weten dat hij er mag zijn. Inclusief al het verdriet en de pijn die hij voelt. Geef aan dat de pijn op den duur zachter zal worden. Doe geen valse beloften en ga niet pamperen. Je moederhart wilt de pijn wegnemen maar dat doe je door er voor hem te zijn. Met al je liefde, tijd, aandacht en geduld.  En wees duidelijk. Papa en mama zijn niet meer verliefd en wonen apart. Wij houden beide heel veel van je en zijn er voor je. Wij hebben het woord verliefd gebruikt om te voorkomen dat de kinderen zouden denken dat onze liefde voor hen ineens zou kunnen verdwijnen omdat we vrijwel iedere dag tegen de kinderen ‘ik hou van jou’ zeggen. Hij kan zich afvragen: als papa en mama niet meer van elkaar houden, kan dan de liefde voor mij ook ineens verdwijnen? Ik deel je hier wat ik gedaan heb en wat voor mij werkt maar jouw hart is je kompas. Samenvattend is dat ik er voor mijn kinderen ben door oprechte interesse hebben in mijn kind. Soms is dat lastig als je doodop bent maar probeer een paar minuten echt met je aandacht aanwezit te zijn. Ik geef hen alle 5 talen van liefde, benoem de emoties die ik zie, laat ze af en toe uitrazen, toon mijn eigen emoties en nee dat is niet altijd zoals ik het zou willen. Maar dat laat wel zien dat het ok is om emoties te uiten. En zo nu en dan vraag ik of ze zich nu thuis voelen in dit huis of wat ze van de scheiding vinden. En als mijn kind zijn of haar vader mist, dan mag ze videobellen of ze kijkt naar een foto van hem met haar die ik in haar kamer heb gezet. Zo is papa toch altijd bij haar. En langzaam aan helen te de wonden. Het litteken zal er altijd zijn maar de pijn verzacht.